Saf!
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
30 Januari 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Mas Ouber heeft een vlucht voor me geregeld, om 5.50 uur. Het vliegveld is hier om de hoek.
Het avontuur tegemoet. Aangekomen in Jakarta weet ik eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Duizenden mensen. Dan voel je je alleen en klein. Maar godzijdank steek ik met kop en schouders boven alles uit......
Uiteindelijk moet ik naar het andere vliegveld, in de gele bus word me verteld. Daar aangekomen is het nog drukker en niemand die een verhaal over een stempel boeit. Zo loop ik van het kastje naar de muur. Indonesiers zeggen geen nee, of, weet ik niet, uit beleefdheid. Dus sturen ze je maar een kant op. Dat wist ik inmiddels. Na 2 uur geen stap verder te zijn gekomen zie ik een man staan die mij aankijkt en meteen aanspreekt. Ik doe mijn verhaal. hij zegt dat hij dit dagelijks meemaakt, in alle varianten. Daar kom ik later op terug. Ik spreek een prijs met hem af voor begeleiding en taxi rijden.Zo gezegd zo gedaan. Hij rijdt meteen met mij naar het hoofdkantoor van emigratie. Daar aangekomen doet hij op zijn manier verhaal, weinig woorden maar een doordringende blik. Hij bluft, dat is mij meteen duidelijk. Hij heeft de look om dit te doen.
We worden naar een kantoor gebracht. Daar zitten 2 mannen die in mijn papieren kijken en tegelijk grappige gesprekken voeren op hun mobiel. Oh Niko, wat moet ik me inhouden, had ze graag over de tafel getrokken. Maar ik neem jouw adviezen ter harte en serieus.
Vervolgens worden we naar het kantoor op de luchthaven gestuurd waar ik reeds ben geweest. Ik zeg hem dat het gesloten is. Hij belt en zegt: nu niet meer, er komt iemand. Mijn " huurling" Saf, blijft neutraal doch doordringend kijken. We rijden naar het kantoor en worden meegenomen naar de gate waar ik binnen gekomen ben. De man van emigratie vraagt Saf of hij een paspoort bij zich heeft. Nee zegt hij, dat ligt thuis, maar ik loop met haar mee, geen twijfel mogelijk. De man vraagt of hij undercover politie is. Whaaaa je geloofd het toch niet. Saf zegt dat hij zich niet hoeft te legitimeren, moet hij dit wel dan mag hij de politie bellen. Nee dat is niet nodig. (mijn alam bahasa komt van pas, ik versta alles) We lopen door de security door de douane. Geen van ons hoeft iets te laten zien. Terwijl ik een weekend tas vol bij me heb.Godzijdank zonder explosieven, als er al iets gaat exploderen ben ik het....3 Kantoren lopen we af en bij de laatste zet iemand onverschillig een stempel met de datum van gisteren er op. Dus ik hoef mijn visum niet meer te verlengen.....en daar ging het nu net om. Mijn papieren visum klopt nu niet meer met mijn datum van aankomst. Weet je, laat maar. Ik ga straks het land uit en volgend jaar weer in met een hoop ervaring erbij. En Saf blijft stand by......
Saf: molukse man, 32 jaar oud. We hebben tijdens de rit het hele corrupte apparaat besproken. Zijn broer is politie en zijn back up. Ik vraag hem of hij in het complot zit, had zomaar gekund zei hij maar die mensen van emigratie zijn te dom.Door mijn vraag weet hij tevens dat ik geen naief onschuldig "meisje" ben.
Zijn baan is op stations staan en mensen helpen die net als ik niet weten hoe het systeem je bedondert. Heel slim, een goed inkomen voor Indonesische begrippen. Hij zegt ik doe ook sociaal werk net als jij, en spreek dat maar eens tegen. Hij haat de regering en het systeem en heeft nog wat terug te betalen aan dit land..... We bespreken de RMS, ook de fanatieke aanhang in Nederland. Hij zegt dat is niet meer van deze tijd. Leuke boeiende gesprekken. Saf heeft een sticker op zijn auto waardoor hij overal voorbij kan rijden zonder legitimatie. Die heeft hij van zijn broer gekregen. Hij heeft ook een foto op zijn pas staan, daar heeft hij het uniform van zijn broer aan en daar komt hij ver mee, hilarisch!!!
Saf heeft geleerd weinig te zeggen, doordringend te kijken en te intimideren. En dan worden die ambtenaren bang want ze kunnen hem niet inschatten.
Terug naar het vliegveld,voor een retour ticket, geen ticket te krijgen. Morgen is het chinees nieuwjaar en de chinezen kopen alle tickets op. We lopen van reis bureau naar reisbureau. 1 ticket kan ik krijgen maar moet dan vanuit een vliegveld van een legerbasis vertrekken. Dat is 3 uur rijden. Kan er best nog bij. Om 3 uur zijn we daar en om 20.00 uur mag ik vliegen. Saf blijft tot 17.00 uur, hij zegt ik heb genoeg gewerkt en dat alles bij elkaar voor 25 euro, ik mocht de prijs zelf bepalen Dit land moet je in al zijn facetten leren kennen. Het is een schril contrast: de lieve mensen in de kampung en op straat en de andere kant de autoriteit die deze mensen door hun optreden moonddood maakt en het land ten gronde richt door de corrupte praktijken.
Visum: wat doen ze nou, aldus Saf. Reizigers komen binnen, kopen een visum met stempel erop. Maar er moet ook een stempel in het paspoort. die stempel wordt via een apparaat gescand en geteld. Zo kunnen ze zien hoeveel mensen er binnen komen en hoeveel geld er in verhouding binnen komt. Wanneer de ambtenaar geen stempel in het paspoort zet steekt hij het geld in zijn zak. Ik heb een nieuw paspoort geen stempels en dus een leek. Gebeurd ook veel bij stiudenten en backpackers. Ik leg het zeker bij een instantie in Nederland neer om mensen hier voor te waarschuwen. Face book ook een goeie, maar daar zit ik niet op. Komt goed.
Om 21.00 uur kom ik gesloopt aan op het vliegveld. Bu Dedeh staat er met een paar kinders. Ik smelt. De kinderen hadden het niet goed begrepen ze dachten dat wanneer ik de stempel niet kreeg, ik door zou reizen naar Nederland. Ze hebben de hele dag in spanning gezeten, aldus Bu Dedeh. En voor me gebeden, de gebeden zijn verhoort!!!
Vandaag en morgen vrij. Morgen Chinees nieuwjaar en omdat Bu half chinees is gaan we dit traditioneel vieren. Daarna schilder en teken middag.
Ik heb er weer zin in, na een dergelijk gebeuren met goede afloop voel je je sterk, en vooral een ervaring rijker.
Dank iedereen voor alle lieve berichten, ik heb me toch wel even heel alleen gevoeld. Ergens is alles goed voor, ik realiseer me weer eens terdege wat ik fijne mensen ken ik Nederland en een prachtige familie heb. En niet te vergeten de support vanuit hier, De Panti familie. Allemaal onbetaalbaar!!
Vanmorgen, vroeg Pak Budi (man van Dedeh) of ik het stuk aan de krant wil vertellen. Daar werk ik graag aan mee.
liefs
Oh ja: Hier spreken ze even over de gebeurtenissen, en hop verder met de dagelijkse beslommeringen. Vervolgens krijg ik de hele morgen al lekkere hapjes gebracht, hun manier van troosten.
Het avontuur tegemoet. Aangekomen in Jakarta weet ik eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Duizenden mensen. Dan voel je je alleen en klein. Maar godzijdank steek ik met kop en schouders boven alles uit......
Uiteindelijk moet ik naar het andere vliegveld, in de gele bus word me verteld. Daar aangekomen is het nog drukker en niemand die een verhaal over een stempel boeit. Zo loop ik van het kastje naar de muur. Indonesiers zeggen geen nee, of, weet ik niet, uit beleefdheid. Dus sturen ze je maar een kant op. Dat wist ik inmiddels. Na 2 uur geen stap verder te zijn gekomen zie ik een man staan die mij aankijkt en meteen aanspreekt. Ik doe mijn verhaal. hij zegt dat hij dit dagelijks meemaakt, in alle varianten. Daar kom ik later op terug. Ik spreek een prijs met hem af voor begeleiding en taxi rijden.Zo gezegd zo gedaan. Hij rijdt meteen met mij naar het hoofdkantoor van emigratie. Daar aangekomen doet hij op zijn manier verhaal, weinig woorden maar een doordringende blik. Hij bluft, dat is mij meteen duidelijk. Hij heeft de look om dit te doen.
We worden naar een kantoor gebracht. Daar zitten 2 mannen die in mijn papieren kijken en tegelijk grappige gesprekken voeren op hun mobiel. Oh Niko, wat moet ik me inhouden, had ze graag over de tafel getrokken. Maar ik neem jouw adviezen ter harte en serieus.
Vervolgens worden we naar het kantoor op de luchthaven gestuurd waar ik reeds ben geweest. Ik zeg hem dat het gesloten is. Hij belt en zegt: nu niet meer, er komt iemand. Mijn " huurling" Saf, blijft neutraal doch doordringend kijken. We rijden naar het kantoor en worden meegenomen naar de gate waar ik binnen gekomen ben. De man van emigratie vraagt Saf of hij een paspoort bij zich heeft. Nee zegt hij, dat ligt thuis, maar ik loop met haar mee, geen twijfel mogelijk. De man vraagt of hij undercover politie is. Whaaaa je geloofd het toch niet. Saf zegt dat hij zich niet hoeft te legitimeren, moet hij dit wel dan mag hij de politie bellen. Nee dat is niet nodig. (mijn alam bahasa komt van pas, ik versta alles) We lopen door de security door de douane. Geen van ons hoeft iets te laten zien. Terwijl ik een weekend tas vol bij me heb.Godzijdank zonder explosieven, als er al iets gaat exploderen ben ik het....3 Kantoren lopen we af en bij de laatste zet iemand onverschillig een stempel met de datum van gisteren er op. Dus ik hoef mijn visum niet meer te verlengen.....en daar ging het nu net om. Mijn papieren visum klopt nu niet meer met mijn datum van aankomst. Weet je, laat maar. Ik ga straks het land uit en volgend jaar weer in met een hoop ervaring erbij. En Saf blijft stand by......
Saf: molukse man, 32 jaar oud. We hebben tijdens de rit het hele corrupte apparaat besproken. Zijn broer is politie en zijn back up. Ik vraag hem of hij in het complot zit, had zomaar gekund zei hij maar die mensen van emigratie zijn te dom.Door mijn vraag weet hij tevens dat ik geen naief onschuldig "meisje" ben.
Zijn baan is op stations staan en mensen helpen die net als ik niet weten hoe het systeem je bedondert. Heel slim, een goed inkomen voor Indonesische begrippen. Hij zegt ik doe ook sociaal werk net als jij, en spreek dat maar eens tegen. Hij haat de regering en het systeem en heeft nog wat terug te betalen aan dit land..... We bespreken de RMS, ook de fanatieke aanhang in Nederland. Hij zegt dat is niet meer van deze tijd. Leuke boeiende gesprekken. Saf heeft een sticker op zijn auto waardoor hij overal voorbij kan rijden zonder legitimatie. Die heeft hij van zijn broer gekregen. Hij heeft ook een foto op zijn pas staan, daar heeft hij het uniform van zijn broer aan en daar komt hij ver mee, hilarisch!!!
Saf heeft geleerd weinig te zeggen, doordringend te kijken en te intimideren. En dan worden die ambtenaren bang want ze kunnen hem niet inschatten.
Terug naar het vliegveld,voor een retour ticket, geen ticket te krijgen. Morgen is het chinees nieuwjaar en de chinezen kopen alle tickets op. We lopen van reis bureau naar reisbureau. 1 ticket kan ik krijgen maar moet dan vanuit een vliegveld van een legerbasis vertrekken. Dat is 3 uur rijden. Kan er best nog bij. Om 3 uur zijn we daar en om 20.00 uur mag ik vliegen. Saf blijft tot 17.00 uur, hij zegt ik heb genoeg gewerkt en dat alles bij elkaar voor 25 euro, ik mocht de prijs zelf bepalen Dit land moet je in al zijn facetten leren kennen. Het is een schril contrast: de lieve mensen in de kampung en op straat en de andere kant de autoriteit die deze mensen door hun optreden moonddood maakt en het land ten gronde richt door de corrupte praktijken.
Visum: wat doen ze nou, aldus Saf. Reizigers komen binnen, kopen een visum met stempel erop. Maar er moet ook een stempel in het paspoort. die stempel wordt via een apparaat gescand en geteld. Zo kunnen ze zien hoeveel mensen er binnen komen en hoeveel geld er in verhouding binnen komt. Wanneer de ambtenaar geen stempel in het paspoort zet steekt hij het geld in zijn zak. Ik heb een nieuw paspoort geen stempels en dus een leek. Gebeurd ook veel bij stiudenten en backpackers. Ik leg het zeker bij een instantie in Nederland neer om mensen hier voor te waarschuwen. Face book ook een goeie, maar daar zit ik niet op. Komt goed.
Om 21.00 uur kom ik gesloopt aan op het vliegveld. Bu Dedeh staat er met een paar kinders. Ik smelt. De kinderen hadden het niet goed begrepen ze dachten dat wanneer ik de stempel niet kreeg, ik door zou reizen naar Nederland. Ze hebben de hele dag in spanning gezeten, aldus Bu Dedeh. En voor me gebeden, de gebeden zijn verhoort!!!
Vandaag en morgen vrij. Morgen Chinees nieuwjaar en omdat Bu half chinees is gaan we dit traditioneel vieren. Daarna schilder en teken middag.
Ik heb er weer zin in, na een dergelijk gebeuren met goede afloop voel je je sterk, en vooral een ervaring rijker.
Dank iedereen voor alle lieve berichten, ik heb me toch wel even heel alleen gevoeld. Ergens is alles goed voor, ik realiseer me weer eens terdege wat ik fijne mensen ken ik Nederland en een prachtige familie heb. En niet te vergeten de support vanuit hier, De Panti familie. Allemaal onbetaalbaar!!
Vanmorgen, vroeg Pak Budi (man van Dedeh) of ik het stuk aan de krant wil vertellen. Daar werk ik graag aan mee.
liefs
Oh ja: Hier spreken ze even over de gebeurtenissen, en hop verder met de dagelijkse beslommeringen. Vervolgens krijg ik de hele morgen al lekkere hapjes gebracht, hun manier van troosten.
-
30 Januari 2014 - 11:09
Marina:
Geweldig verhaal.... en helemaal Indonesia Ha Ha Ha.. Blijf lachen meid, maar dat doe je wel, liefs Marina -
30 Januari 2014 - 13:03
Niko:
Lieve Jacqueline,
Trees, Jose, Djon en ik zijn met jou ruim 40 jaar bevriend. De momenten waarin wij elkaar ontmoeten en delen in de dingen van nu en altijd, koester ieder van ons als kostbare schatten! Wij bewonderen jou initiatief en doorzettingsvermogen om in je eentje deze missie te willen volbrengen steeds meer. Ons hart breekt bij het lezen van de verhalen, terwijl jij soms tegen jou emoties vecht. Je maakte niet alleen kennis met de cultuur, armoede, corruptie, uitzichtloze situaties, maar ook met de hartelijkheid van de mensen en de prachtige natuur. Tevens ging je beter begrijpen wat voor soort hulp daar nodig is. Wat jij voor de kinderen daar zouden kunnen betekenen door te luisteren en te voorzien in hun werkelijke behoeften. Zij zijn een bron van inspiratie en geven jou de hoop om het onmogelijke mogelijk te maken, zodat jij er een boeiende en leerzame tijd beleeft.
Veel liefs namens ons allen,
Niko
-
30 Januari 2014 - 14:02
Eppo De Best:
Wat een verhaal!! Dat moet jou weer overkomen. Viel een klein beetje te verwachten maar je slaat je er geweldig doorheen.
Leuk om al je belevenissen te lezen en ook te zien welk geweldig werk je doet.
Ik heb bewondering voor je en wel compleet anders dan wat wij hier doen op de Margrietlaan.
Nog veel plezier en geniet ervan.
Groetjes Eppo -
30 Januari 2014 - 18:29
Doortje:
Lieve Jacqueline,
Wat een story!
Prachtig verhaal met happy end...
X -
30 Januari 2014 - 19:18
Anke:
Voor mij heel herkenbare verhalen en daarom ook zo leuk om te lezen!
Ik zie jou daar ook echt al rondlopen!!
En helemaal geweldig hoe die Indo's erop reageren.. luisteren naar je verhaal en daarna weer gewoon naar de dagelijkse gang van zaken en jou vertroetelen met lekker eten.
Geniet ervan! -
30 Januari 2014 - 22:27
Thea:
Jacqueline
gelukkig is alles goed gekomen.
nog 3 weken te gaan. -
31 Januari 2014 - 10:27
Trees Collard:
Lieve Jacqueline
Wat een avondtuur met je visum,maar gelukkig is alles goed gekomen,had ook niet getwijfeld,en typisch der zijn altijd wel mensen die je helpen.
Mooie woorden van Niko, en zo beleven wij het ook je doorzettingsvermogen en energie die je erin steekt.
Het is genieten van al je verhalen en belevenissen,en met de kinderen daar.
Fijn weekend ,liefs Trees en Djon. -
31 Januari 2014 - 14:33
Ruud Van De Vorstenbosch:
Wauw Jacqueline, wat een avontuurlijk leven voer jij in de gordel van smaragd. Thrillerachtige situaties. Na een tip van Leo volg ik je de laatste tijd. Beter laat dan nooit. Mogelijk gaan wij dit jaar ook die kant op. We komen zo aardig in de sfeer! Nog ontzettend veel plezier in de resterende tijd.
Groetjes van Mieke en Ruud. -
02 Februari 2014 - 19:38
Lieke Meijers:
Ooh haha jacqueline.. wat een geweldig verhaal! Wat een avontuur zeg.. knap hoe je t doet daar zo! Gelukkig ben je Saf tegen gekomen en is alles goed gekomen!!! Liefs Lieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
